Ik ken mezelf als een tolerant mens, die niet snel een oordeel heeft over wat mensen doen. Ik ga uit van de goedheid van de mens, en moeilijk gedrag heeft vast een oorsprong. Dat vind ik een fijne gedachte, het scheelt me een hoop negatieve energie.
Toen laatst iemand me uitschold met een woord dat ik niet zal herhalen, omdat we bij het overfietsen bij een verkeerslicht elkaars baan bijna kruisten, kon ik mijn schouders ophalen, die had vast zijn dag niet. 

 

Maar nu, nu de klimaatverandering zo onomkeerbaar lijkt, lukt het me steeds minder, die tolerantie. Een collega die de kraan wijd open zet, eens rustig voelt of het water de juiste temperatuur heeft om diens tong te strelen, vervolgens in alle rust een glas uit de kast pakt en eronder zet, om hem onder de kraan vandaan te halen en dan de kraan te sluiten, drijft me haast tot waanzin. Ik bedwing me om die kraan niet voor hen dicht te doen.
Een kennis die vertelt morgen in het vliegtuig te stappen voor een vakantie naar Portugal, daar zo enorm aan toe is en al uitkijkt naar de zomervakantie op de Antillen, kan ik met alle goede wil van de wereld maar met moeite een fijne vakantie wensen. En bij het familielid dat vertelt niet te kunnen leven zonder wekelijks een vers bosje bloemen op tafel, houd ik met moeite mijn gezicht in de plooi.