Op 14 mei 2022 werd op zes luchthavens in Nederland een manifestatie gehouden om te pleiten voor krimp van de luchtvaart:
Het is tijd voor minder en duurzamer.
Ik fietste 120 kilometer om bij de manifestatie in Lelystad aanwezig te zijn.
Nadat ik in de meivakantie tijdens een treinreis van Leiden naar Hoogkarspel even bij Schiphol uitstapte om met mijn gezin vanaf het panoramadek naar de vliegtuigen te kijken en toen de eindeloos lange rijen van vertrekkende vakantiegangers zag en daarna in De Volkskrant het artikel van Jeroen van Bergeijk had gelezen die een aantal weken undercover ging bij de bagageafhandeling, was ik vastberaden naar de 14mei manifestatie te gaan.
Thema Krimp de luchtvaart.
Schiphol was geen fijne plek als tussenstop van onze treinreis: Zoveel mensen overal, daarom besloot ik naar Lelystad te gaan. Lekker op de fiets. De avond ervoor voel ik me als een kind dat op schoolreisje gaat: Wat zal ik meenemen? Hoe zal het zijn? En is het echt een goed idee om de Houtribdijk op en neer te fietsen? Kirstin vraagt of ik een vlag van Milieudefensie mee wil, maar die krijg ik niet meer op tijd bij mij, dus neem ik mijn t-shirt van deze club mee en bind deze onder mijn snelbinders. Uitgezwaaid door het thuisfront fiets ik om 8.45 naar Enkhuizen.
Bij Trintelhaven stop ik even. Daar lees ik dat het begin van de aanleg van de dijk begon in 1959 met als doel inpoldering van de Markerwaard. Pas in 1975 was de dijk voltooid.
Ik open mijn tas en zoek mijn waterfles. Verdorie, die staat thuis nog op het aanrecht. Wat suf nou!
Ik heb het warm, ben nu dik een uur onderweg en denk even “Waarom dit plan?” Maar natuurlijk stap ik weer op en fiets ik verder. De Margrieten in de berm wuiven me bemoedigend toe. Aan het einde van de dijk drink ik koffie en koop ik op de parkeerplaats een plastic flesje Spa blauw. Volledig tegen mijn principes, maar 55 kilometer fietsen zonder water lijkt me ook niet verstandig.
Nadat ik Lelystad ben doorgereden, zie ik het Aviodome in de verte en weet ik dat ik bijna mijn bestemming heb bereikt. Bij Parkeerplaats 1 zie ik vlaggen, spandoeken en handhavers. Ik ben er! Drie uur nadat ik van huis ben gegaan, zet ik mijn fiets tegen de heg.
Het valt me op dat ik weinig twintigers en dertigers zie. Hopelijk zijn zij massaal op Schiphol aanwezig.
Lelystad airport is al geopend voor particuliere vliegers, dus terwijl wij vijf minuten stil zijn, horen we meerdere vliegtuigjes stijgen en landen. Wat een herrie! En dit zijn nog maar kleine toestellen. Een ouder echtpaar achter me praat vol bewondering over de toestellen die ze zien. Zijn dit vliegtuigspotters die per ongeluk op deze manifestatie zijn beland? Ik kan het niet laten en zeg tegen ze dat we bezig zijn met een stiltemoment, waarna ze gelukkig hun mond houden.
Daarna spreken o.a. Marjolein Demmers, directeur Natuur en Milieu, Sieward Nijhuis van Eerlijk over Stikstof en Michael Sijbom, directeur Landschap Overijssel.
Ze zeggen hele rake dingen. Zo wordt bijvoorbeeld wel het effect van vogels op de luchtvaart gemeten, maar niet andersom.
Bij verschillende rapportages worden bewust bepaalde cijfers buiten het onderzoek gehouden. Liegverkeer i.p.v. vliegverkeer.
Bomen en planten worden gezien als ongewenste obstakels die geruimd moeten worden om veilig te kunnen stijgen en landen.
We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt
Beetje somberend fiets ik terug. De dijk lijkt is lang en het eindpunt niet te zien. Toch voelt het goed dat ik in ieder geval een poging heb gedaan tot krimp van de luchtvaart. De Markerwaard is uiteindelijk ook niet ingepolderd.
Om 18.30, na 120 kilometer trappen, ben ik weer thuis.
